Czas Apokalipsy – dramaturgia barw
Tematem filmu Czas Apokalipsy w reżyserii Francisa Forda Coppoli, ze zdjęciami Vittorio Storaro, będącego adaptacją opowiadania Josepha Conrada Korzeniowskiego Jądro ciemności, jest wojna w Wietnamie. To walka dwóch światów. Barwy przeciwstawiają technologicznej cywilizacji Ameryki żyjącą w zgodzie z naturą kulturę Wietnamu.
W Czasie Apokalipsy Storaro posługuje się barwami podstawowymi. Obok barwy żółtej pojawia się czerwień ognia i niebieska poświata nocy.
W filmie obecne są także barwy pochodne. Pomarańczowym i fioletowym dymom z wojskowych rac zostaje przeciwstawione naturalne światło i zieleń przyrody.
Vittorio Storaro należy do operatorów budujących w filmie własny świat barw. Nadaje barwom znaczenia i tworzy z nich układy stanowiące artystyczną całość.
Sekwencja nocna przy ostrzeliwanym moście Do Lang jest wielką fantasmagorią światła i ciemności. Wypełniające przestrzeń dymy są przecinane przez snopy światła i smugi pocisków. W filmie Czas Apokalipsy barwy i światło realizują zadania wyznaczone im przez operatora.
Przepuszczając białe światło przez pryzmat otrzymamy paletę barw wykorzystywaną w Czasie Apokalipsy. W filmie jest obecna także biel. Jej symbolika wynika z połączenia barw opowiadających w tym filmie o wojnie. Biel staje się w Czasie Apokalipsy barwą śmierci.
Konfrontacja społeczności wietnamskiej i reprezentowanego przez armię amerykańską świata zachodu, najbardziej wyraziście uwidacznia się w scenie ataku helikopterów nadlatujących na tle białego nieba. Storaro za pośrednictwem światła, cienia i koloru nadaje rzeczywistości określony kształt. Tworzy własny, przemyślany projekt barwny, własną partyturę wizualną. Wpisuje opowieść o świecie we własną formę.
